De baanwedstrijd is leuker dan je denkt! Ik genoot er mee van dan veel mensen denken en liep ook nog eens een PR!
Hardloopwedstrijd op de baan, is dat leuk?
Onlangs liep ik mijn eerste marathon op een atletiekbaan, en hoewel ik van tevoren dacht dat het misschien saai zou zijn, bleek het een verrassend leuke ervaring. Ook al zijn het heel veel rondjes en bijna 44 kilometers.
Door het vele inhalen via de buitenbaan kwam ik uiteindelijk op 43,8 kilometer in 3:04:59. Hierdoor werd mijn marathontijd een PR van 2:58:05 op de 42,195 kilometer, dus een marathon onder de 3 uur. Ik eindigde als tweede, en dat betekende een podiumplaats, en dat is leuk want nog geen 2 maanden geleden stond ik ook op het podium bij de Mokster Marathon die ik op vakantie liep in Noorwegen. Natuurlijk zijn het geen Berlijn marathon deelnamelijsten maar leuk is het wel!
Is dit niet te saai? Of is het wel verantwoord om zoveel bochten achter elkaar te lopen en loop je niet veel te ver aangezien die 400 meter alleen de binnenste binnenring is en moet je niet eerst gaan trainen op een baan of bij een atletiekvereniging gaan voordat je dat doet? Goede vragen en ik wist het ook niet totdat ik het deed. O ja, over die 43,8 kilometer: hoe kan het nu dat het zo veel meer is? Dat komt dus door die buitenbaan bij het inhalen want als je strak over de binnenbaan loopt dan is een baan gewoon kloppend. Overigens is het eigenlijk nog meer dan 43,8 kilometer want de meeste dragen hun horloge om hun rechterpols. Ik dus ook. Het is natuurlijk een klein ding maar wel het is wel iedere bocht. Dus met 105,5 ronden zijn het 211 bochten met je pols met horloge in de binnenbocht. Wil je meer leren over de nauwkeurigheid van een top hartslagmeter (want mijn 965 is nog steeds een van de topmodellen) dan kun je ons artikel over de GPS-horloge meetnauwkeurigheid lezen.
Laten we eerst eens de foto’s bekijken en je ziet dat ik gefocust ben 🙂
De voordelen van een baanwedstrijd
Een van de grootste verrassingen tijdens de marathon was hoe goed de organisatie op de baan geregeld was. Alles was strak georganiseerd, zonder de zorgen die je bij een wegwedstrijd hebt. De tartanbaan biedt ook een snelle, verende ondergrond, wat helpt om je snelheid hoog te houden. Het competitieve gevoel was constant aanwezig doordat ik dicht op andere lopers zat en het publiek ons vanaf de tribune kon aanmoedigen. En de omroeper? Die zorgde voor veel sfeer!
De mentale uitdaging
Een van mijn grootste twijfels vooraf was de eentonigheid van al die rondjes. Maar die bleek minder erg dan gedacht. De omroeper had vooraf aan alle lopers gevraagd naar onze beroepen, gezinssamenstellingen en zelfs onze levensmotto’s. Gedurende de race vertelde hij via de speakers allerlei grappige details over de deelnemers. Hierdoor krijg je het gevoel dat je iedereen wat leert kennen, zelfs terwijl we gewoon rondjes renden. Het publiek, waaronder familie en vrienden, kon comfortabel op de tribune zitten, wat voor hen ideaal was, zeker omdat het af en toe regende.
De regen maakte de omstandigheden uitdagender. Mijn heerlijke carbon hardloopschoenen werden doorweekt door de plassen op de baan, die door het herfstweer en de staat van de baan vol lagen met takjes en modder. Toch bleef de sfeer goed, en toen het begon te schemeren, gingen de lampen aan, wat zorgde voor een mooi verlicht parcours. Hierdoor kwamen we ook goed in beeld op de foto’s, wat voor het publiek ook weer leuk was. Over de schoenen gesproken: ze zaten meer onder de modder en viezigheid dan al mijn eerdere marathons op verhard terrein.
Dit is hem op Strava:
en in de Podcast hoor je het verslag!
Praktische voordelen
De praktische kant van de marathon op de baan beviel me ook goed. Langs de baan stonden tafels waar we onze bidons en marathon sportvoeding konden neerleggen, en elke 400 meter kom je er weer langs. Dat was een voordeel in vergelijking met een gewone marathon. Het publiek kon bovendien op één plek blijven zitten en ons steeds weer aanmoedigen als we voorbij kwamen. Dat gaf echt een boost.
Een bijzonder moment was toen ik een oudere vrouw zag, de moeder van een van de andere marathonlopers. Ze stond met haar rollator half op de oranje baan, zonder regenjas, maar glunderend van trots omdat haar zoon aan het lopen was. Zoiets maakt de hele ervaring bijzonder. Het ging niet alleen om de wedstrijd, maar ook om de kleine, menselijke momenten zoals deze.
Het inhalen op de baan
Een van de weinige nadelen vond ik het inhalen. Omdat er geen vaste regels waren voor de langzamere lopers, moest ik vaak via de buitenbanen inhalen. Hierdoor liep ik dus meer dan de officiële afstand van 42,195 kilometer. Uiteindelijk kwam ik op 43,8 kilometer uit. Het zou handig zijn als er, net zoals op de schaatsbaan, borden zouden hangen waarop staat dat langzamere lopers in de buitenbaan moeten blijven. Dat zou niet alleen sneller zijn, maar ook veiliger.
Veiligheid op de baan
Wat ik echt fijn vond, was de veiligheid op de baan. Buiten op straat, zelfs op afgesloten parcoursen, heb je toch altijd het risico op verkeer of onverwachte hindernissen. Op de baan had ik daar geen zorgen over. Het is een gecontroleerde, beschermde omgeving, wat een veilig gevoel gaf, vooral tijdens het lopen in de schemering en het donker.
Reacties van anderen
De reacties op mijn baanmarathon waren zoals je las gemengd. Sommigen vonden het interessant en wilden er alles over weten, terwijl anderen het juist saai vonden: “Die rondjes steeds, dat is toch niets aan?”. Het mooie is dat ik niemand om een mening vraag maar ze steeds meer meningen geven als ze iets eng vinden 🙂 We kregen bijvoorbeeld ook best wat reacties toen we voor het eerst besloten met onze groep van het Gardameer naar huis te fietsen. Ik kan je zeggen: het was een van de mooiste avonturen die we deden!
Eerlijk gezegd dacht ik van tevoren ook dat deze baanmarathon saai zou worden. Maar toen ik uitlegde dat het misschien minder saai is dan bijvoorbeeld de New York Marathon, reageerden mensen weer met: “Pfff, helemaal naar New York, dat is ook weer zo’n gedoe, dat durf ik niet eens!” Hetzelfde gebeurde toen ik vertelde over de Jungfrau Marathon of een van mijn ultralopen. Vooral die laatste ultraloop waarbij ik met alleen een rugzakje en mijn sporthorloge vanuit Antwerpen naar huis rende. Mensen vonden dat weer ’te avontuurlijk’. Kortom: je kunt het nooit goed doen! Maar goed, ik beschouw mezelf maar als proefkonijn voor allerlei hardloopervaringen: van ’te saai’ tot ’te avontuurlijk’ en alles er tussenin.
Maar goed: terug naar de vraag: is het saai?
Wedervraag:
– Vond je zelf vroeger sporten ook niet saai?
– Vinden veel van je familie/ vrienden/ collega’s hardlopen als sport zelf ook niet super suf?
– Zeggen ze je soms niet: ‘Ga lekker naar een theater/ vakantie naar Japan/ café/ museum/ Lego’-en/ muziekles nemen/ weekendje weg of wat dan ook….?’
– Kun je zelf het doel uitleggen waarom je niet lekker gaat zeilen/ padellen/ paardrijden of andere (in mijn ogen) veel leukere activiteit dan het super repeterende hardlopen?
– Vind je het wel verstandig om een marathon te rennen aangezien onderzoek meerdere malen heeft aangetoond dat een halve marathon vaak veel verstandiger is?
– Etc etc
You get the point denk ik 😉
Saai
‘Dit is te saai’ hoor je dan dus soms en toen ik mijn baan in 2009 opzegde om zomaar een beetje online te gaan bloggen met een salaris van 0 euro per maand was het te risicovol. Of plots zaterdag besloot om de marathon van Londen te lopen de dag erop vinden ze idioot en idem toen ik de tv 20 jaar geleden de deur uitdeed en vervolgens 132 minuten per dag over heb voor leukere dingen.
Waarschijnlijk ken je zelf ook genoeg voorbeelden die je zelf hoort. Ik kreeg ze ook toen ik de Ironman lastminute besloot te doen met schoolslag. Of eerder toen we de Elfstedentocht met vrienden besloten te schaatsen met gevaarlijk dun ijs. Dat riep ook wel wat reacties op 😉
Mijn eerdere duurloop om zo op avontuurlijke plekken te gaan hardlopen, en dit was zeker geen hardloopwedstrijd 🙂
Conclusie
Al met al was de baanmarathon een verrassend leuke ervaring. De unieke aspecten zoals de omroeper, de constante interactie met het publiek, en de persoonlijke sfeer zorgden ervoor dat het verre van saai was. Hoewel een baanmarathon misschien niet zo avontuurlijk is als een race als de New York Marathon of mijn ultralopen, biedt het zeker nieuwe uitdagingen. Voor mij was het absoluut de moeite waard, en ik kijk er met veel plezier op terug!
Misschien ben je ook geïnteresseerd in:
