De Marathon des Sables is de zwaarste marathon ter wereld volgens veel hardlopers. Voor ons bij HRDLPN is dat zeker ook het geval. Je loopt in 6 dagen de een legendarische ultramarathon van ongeveer 250 kilometer door de Sahara!
Wat is de Marathon des Sables precies?
De meeste marathon lopers hebben wel van deze Marathon des Sables (MDS) gehoord. De race in Marokko is de zwaarste ter wereld vanwege de extreme hitte en uitdagende zandduinen. Deelnemers dragen daarnaast al hun uitrusting en voedsel zelf, terwijl water en medische ondersteuning worden verzorgd. De wedstrijd is opgedeeld in etappes, waaronder een loodzware langeafstandsetappe van circa 80 kilometer.
Zwaarste ultra marathon voor avonturiers
Goed voorbereid zijn is essentieel, met nadruk op conditie, uithoudingsvermogen en mentale kracht. De sfeer is intens, maar er heerst ook een unieke gemeenschapszin onder de deelnemers. Het evenement trekt avonturiers van over de hele wereld. Het voltooien van de Marathon des Sables wordt gezien als een uitzonderlijke prestatie. Dat klinkt natuurlijk mooi maar hoe is het nu echt? We vroegen het aan Marcel van Pijkeren die succesvol finishte in de MDS. Ook wilde Isabel Brüggenwirth graag haar mening vertellen aan ons, superfijn!
Ervaring van de Marathon des Sables – 5 vragen
Wij stelden 5 vragen die waarschijnlijk veel meer hardlopers mooi vinden om te horen. Marcel finishte als 90e van de 765 finishers en daarvoor waren er dus al veel uitgestapt.
Isabel was de eerste Nederlandse dame van alle deelnemers!
Vraag 1: Waarom deed je mee met de MDS?
Ik werd 50 jaar en gunde mezelf dat jaar veel vrije tijd. Ik wilde er echter wel iets sportiefs aan koppelen. Wat? Dat wist ik nog niet – wel iets met hardlopen, dat was al de nodige jaren mijn passie.
Totdat ik van de eigenaar van de sportschool waar ik krachttraining deed een workshop ademhaling/ijsbad aangeboden kreeg. Diegene de de workshop gaf behandelde het theoretische gedeelte door beeldmateriaal te laten zien. Voordat hij dat deed stelde hij zichtzelf voor.
Hij bleek een ultraloper te zijn en er zat een afbeelding van de Marathon des Sables bij. (Waar hij 2x aan had deelgenomen) Mijn nieuwsgierigheid was meer dan gewekt. Na afloop van de workshop heb ik hem even aangesproken en hebben we nummers uitgewisseld. Na het nodige app-contact en natuurlijk wat research heb ik me 2 weken later ingeschreven.
Ik denk niet te lang na en doe vooral. Beetje ingegeven door wat levenshaast. De MDS koorts was een feit….
Isabel:
Ik heb de MDS samen gerend met een collega (en inmiddels goede vriendin), Charlotte. Wij leerden elkaar zo’n twee jaar geleden kennen via een gemeenschappelijke vriendin en waren allebei al fervente marathonlopers. We raakten aan de praat over een volgende uitdaging en noemden de MDS eigenlijk voor de grap. Hoe meer ik er echter over las, hoe meer het idee realiteit werd in mijn hoofd. Het leek me fascinerend om te ontdekken waar je fysieke grens ophoudt en hoe ver je deze met mentale kracht nog kunt oprekken. Een half jaar later bleek dat Charlotte en ik een jaar lang collega’s zouden zijn in hetzelfde ziekenhuis. Dat was het moment waarop we besloten ons in te schrijven.
Vraag 2: Hoe veel trainde je ervoor (aantal km/ week en hoeveel weken vooraf startte je) en deed je specials zoals hittekamers/ naar de zon?
Ik had mezelf 6 maanden lang 50% werken gegund. In de praktijk werden dat halve dagen zodat ik genoeg tijd had om te trainen en te herstellen. 6 maanden voor de MDS ben ik begonnen met mijn trainingsschema. (Startniveau was 3 weken daarvoor een marathon in Florence). Ik had een coach (diegene die de workshop gaf) die voor mij wekelijkse de trainingsschema’s maakte en af en toe zelf meetrainde. Ik begon met een frequentie van 4x p/week lopen en 40/50 km p/week. Beetje zelfde als bij een marathon. Voelde in begin heel weinig. Echter type training werd heel anders.
Ik liep daarvoor beperkt trail en nu waren alle kilometers zonder asfalt. Er werden heuveltrainingen toegevoegd, lopen met gewichtsvest, ruiterpaden en kilometers langs het NL strand. Vooral de aanpassing naar meer hoogtemeters en zwaardere ondergronden + gewichtsvest waren eerst voldoende. Na 6 weken werden de km langzaam uitgebreid richting 60/70. En stond na 2 maanden de eerste uitdaging met een nighttrail van 50km op de planning van Den Helder naar Castricum met 6kg bepakking. 2 maatjes van mij zijn de eerste 25km meegelopen.
Daarna werd het gemiddelde Ca. 80/90km p/week met uitschieters naar de 100km. In maart volgde een week met 125km (maximale gedurende de gehele trainingsperiode). In die week zat de 2e wedstrijd, 80km loop Sallandse Heuvelland trail met 6kg bepakking. Vanzelfsprekend zaten er korte rustperiode in die 6 maanden voorbereiding.
Repeterend was wel dat je blokken van 3 of 4 dagen achter elkaar trainde om vermoeidheid te trainen. In de laatste 2 weken voor vertrek ben ik om de dag naar de sauna gegaan. Ook heb ik een simulatie gedaan op Papendal in de klimaatkamer.
Bovendien ben ik 1 week eerder afgereisd naar Marokko om daar al te acclimatiseren. Wat fijn was is dat ik in aanloop naar de MDS 2 lopers uit Rotterdam leerde kennen die de MDS ook gingen doen. Samen hebben we een paar keer in NL getraind en je kunt je twijfels/onzekerheden zo makkelijker delen.
Oh ja, en had mezelf als onderdeel van de training nog een weekje Fuerteventura gegund. Trainen in de zandduinen.
Isabel:
Ik ben in oktober gestart met het opbouwen van circa 30 km per week naar uiteindelijk 100 km per week. Vóór oktober kon ik al comfortabel een marathonafstand rennen. Vanaf januari kregen we een trainingsschema van de MDS-organisatie. Dit bestond meestal uit 4 à 5 trainingen per week, waarbij vaak 2 langere intervaltrainingen, 1 duurloop tot maximaal 40 km en 1 rustige loop van circa 20 km.
In het schema werd ook rekening gehouden met de rugzak die je uiteindelijk draagt, dus werd het gewicht wekelijks opgevoerd van 2 naar 6 kg. De voorbereiding op de warmte was heel minimaal: ik ben twee weken van tevoren vijf keer per week naar de sauna gegaan, en we mochten eenmalig gebruikmaken van een hittekamer bij Defensie.
Vraag 3: Wat was er het meest zwaar aan de MDS?
Dit lijkt wellicht open deur maar wellicht waren blaren/ slapen met anderen/ etc wel bepalender dan de afstand of zand of zon) en hoe deed jij het met wandelen/ hardlopen.
Het is naast de fysieke kant vooral mentaal zwaar. Ondanks de goede voorbereiding weet je eigenlijk helemaal niet waar je aan begint realiseerde ik mij achteraf. De rugzak met 10kg is killing in combinatie met hitte en zand. Je schouders doen dag naar dag meer pijn ondanks dat die steeds lichter wordt.
Het slapen op een dun matje in een open bedoeïen tent met een zandstorm zo nu en dan helpen niet om goed uit te rusten. En wat ook niet hielp is dat ik in de eerste nacht tijdens een zandstorm naar buiten liep om de tent te verstevigen met stenen en daarbij mijn teen openhaalde aan een pin waar een tentlijn bevestigd zat.
Met als gevolg dat ik later die dag van de arts antibiotica voorgeschreven kreeg.
Kortom vanaf dag 1 al een mentale uitdaging. Zeker omdat ik na dag 1 helemaal naar de kloten terug kwam (35km) en geen boe of bah kon zeggen, bloed plaste en de nodige blaren had (dat laatste ontkwam je niet aan). En dan diezelfde eerste avond een tentgenoot die ziek werd en de volgende dag niet kon starten.
Genoeg om te denken: kan ik dit wel? Wat als? Nog 215km te gaan 😅.
Conclusie na dag 1: rustiger lopen, (ik was ergens als 180e gefinisht die dag van de ruim. 1.100) meer drinken en al mijn zouttabletten netjes nemen. Ik was teveel uitgedroogd. Het leren was nu pas echt begonnen…
Isabel:
De long stage op dag 3 bleek toch wel echt het zwaarst. De combinatie van 85 km hardlopen/wandelen door zandduinen in 50 graden was heel heftig. Op 65 km hadden we het erg zwaar en hebben we een uur in een tent in de schaduw gezeten. Ik wist niet of ik honger had of juist misselijk was. Mijn rug deed zeer van het gewicht van de rugzak en het zand dat over je rug schuurde. Ik heb uiteindelijk een bouillonblokje afgeknabbeld en met water opgedronken. Nadat de zon wat was gezakt, zijn we weer verder gaan lopen. De laatste 10 km kon je de lichten van het kamp al zien, maar deze leken maar niet dichterbij te komen. We kwamen die avond, na 17 uur woestijn, met tranen in onze ogen en een grote glimlach over de finish.
Het leven in de bivouac heb ik – op een paar nachtelijke zandstormen na – eigenlijk enorm genoten! De connectie met je tentgenoten, je eigen vuurtje maken om te koken, de prachtige zonsondergang elke avond.
Veel deelnemers denken van tevoren dat ze het grootste deel van de MDS zullen rennen, maar in de praktijk blijkt dat bijna iedereen het grootste gedeelte wandelt. Het zand is vaak zo mul dat hardlopen niet efficiënt is, en door de hitte kan je hartslag tijdens het rennen snel stijgen. Mijn tip voor toekomstige deelnemers is dan ook om naast het hardlopen ook het wandelen (met rugzak!) te trainen.
Vraag 4: Wat zou je anderen adviseren die deze ook willen gaan doen?
4. Doen! Niet teveel nadenken dat komt later wel. Ik zou anderen adviseren om te praten met lopers die de MDS al eens hebben gedaan. Zodat je goed voorbereid gaat (materialen, voeding, trainingen ervaringsverhalen). Ik heb mijn ervaringen mogen delen met 7 NL deelnemers aan de editie van dit jaar. Dat helpt je te simuleren wat je te wachten staat en je kunt vragen stellen. Hoe doe je het met je ochtendritueel zoals eten en naar toilet gaan?
Een weekje Fuerteventura heeft mij wel geholpen om beter te ervaren wat zandduinen zijn en wat hitte met je doet. Ideale omgeving en leuk te combineren met vakantie. En belangrijk: gewicht is key. Elke gram in je rugzak besparen is er 1!!!! Ik heb na dag 1 veel weggegooid.
En zoek een gelijkgestemde in Nederland. Hoe leuk is het om de weg er naar toe samen te beleven en te delen.
Isabel:
Mijn advies voor toekomstige deelnemers is dus om ook het wandelen te trainen. Daarnaast is het, denk ik, heel belangrijk om superkritisch naar je rugzak te kijken. Probeer verschillende modellen uit en kijk welke goed aansluit op jouw lichaam. Train er veel mee! Weeg elke gram af die je erin stopt. Een paar honderd gram meer of minder kan al een stuk lichter aanvoelen.
Vraag 5: Heb je nog hardloop dromen/ doelen na deze MDS (bucketlist)?
Whats next was eigenlijk al juni jl toen ik meegedaan heb aan een multistage (4 dagen) trail in het Noorden van Noorwegen. Dit is een loop van totaal 175km en 7.000 hoogtemeters in ruig/technisch terrein in de bergen. Van de woestijn naar de sneeuw 🥳.
Voor dit jaar is het vooralsnog even terug naar “normaal” en heb ik net vorige maand de Berenloop op Terschelling (marathon) gelopen en staat voor nu Parijs in april als doel op het programma. En daarna? Wie weet: ik heb nog een vakantie in Costa Rica op de planning staan met het gezin komend jaar. Wellicht kan ik iets moois combineren…
Isabel:
What’s next? Charlotte en ik hopen dit jaar een 100 km ultra te lopen. We hebben ons ingeschreven voor de CCC van de UTMB (100 km, 6600D+).
Conclusie Marathon des Sables
Je leest het: als je twijfelt welke marathon te kiezen als volgende is de MDS er een die zowel de labels heel uniek als heel zwaar mag dragen. De Jungfrau vinden veel lopers al best heftig maar deze multi dagen ultraloop in combinatie van hitte, blaren, hardloop rugtas en de slaapgelegenheid zetten hem toch (in onze ogen terecht) op een ereschavot!
Misschien ben je ook geïnteresseerd in:
